rasistowskie określenie na osobę o ciemniejszym niż biały, zwykle oliwkowym, kolorze skóry. Pochodzenie tego określenia jest niejasne, niektórzy wskazują na synonim niezdary, o czym świadczyć ma czułe zdrobnienie „ciapciak”. Inni, jak na przykład dziennikarka Anna Dryjańska, wskazują na pochodzenie od słowa „ćapati”, które oznacza chleb popularny w Indiach, Bangladeszu, Pakistanie i na Sri Lance. Wydaje się, że ostatni trop może być o tyle celny, że rzeczywiście ciapaci postrzegani są jako osoby kojarzące się z kuchnią bliskowschodnią (patrz: Kupując kebaba, osiedlasz Araba), często nieodróżnialną dla polskiej prawicy np. od kuchni indyjskiej. Samo słowo zdaje się jednak wywodzić po prostu z ciemnych, w tym przypadku oliwkowych, plam, tzw. ciapek. Jak to często bywa, samo rasistowskie określenie odwołujące się do koloru skóry jest tylko pewnym skrótem myślowym i bynajmniej nie jest stosowane do wszystkich, których kolor skóry ma wyglądać jak „ciapy”. Przykładowo jako ciapatych nie postrzega się Greków, Sycylijczyków, Rumunów ani Meksykanów, a z samych mieszkańców Bliskiego Wschodu ciapatymi nie nazywa się Żydów, nie tylko dlatego, że świadomość istnienia Żydów sefardyjskich jest niewielka na polskiej prawicy, ale również dlatego, iż święty Józef, a przede wszystkim Maryja i Jezus zwykle przedstawiani są jako osoby o białym, by nie powiedzieć wręcz bladym, kolorze skóry. Co ciekawe, jako ciapatych nie postrzega się także Polaków, którzy do tych niebezpiecznych i pogardzanych „ciapatych” upodabniają się poprzez wakacyjną opaleniznę. Zważywszy na popularność wakacyjnej opalenizny wśród prawicowego ludu, paradoksem jest to, że im bardziej ten lud nabiera ciapek i do ciapatych wizualnie się upodabnia, tym bardziej ciapatych nie toleruje.

– skrótowe określenie krajów tzw. Europy Zachodniej, kierujących się innymi zasadami moralnymi niż głoszone w ramach nauk Kościoła katolickiego. Jako taka cywilizacja śmierci wedle religijnej części prawicy oznaczać ma cywilizację nie tyle dopuszczającą, ile wręcz promującą eutanazję, aborcję i in vitro, przy czym za promowanie uznawane jest już samo umożliwienie obywatelowi skorzystania z danego uprawnienia. Definiowanie cywilizacji jako „cywilizacji śmierci” opiera się nie tylko na wybiórczej i powierzchownej charakterystyce całego zbioru krajów o zróżnicowanym ustawodawstwie, ale przede wszystkim na odrzuceniu imperatywu jakości życia oraz prawa wyboru.

Nie umieją

Mickiewicz urodził się w Nowogródku na Litwie i zawsze Litwę uważał za swoją ojczyznę. Studiował w Uniwersytecie Wileńskim, potem uczył w szkole powiatowej w Kownie. Był jednym z założycieli i aktywnym działaczem tajnego patriotycznego Towarzystwa Filomatów, za co został aresztowany wraz z grupą przyjaciół i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie (1823-1824). Lata 1824-1829 spędził w centralnej Rosji, w Odessie, Moskwie i Petersburgu, gdzie wszedł w środowisko elity postępowej inteligencji rosyjskiej. W 1829 r. wyjechał w podróż po Europie. Zwiedzał Niemcy, Szwajcarię i Włochy, w Berlinie słuchał wykładów Hegla. Nawiązał liczne kontakty w międzynarodowym środowisku artystycznym. Po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r. bezskutecznie usiłował wrócić do kraju. Od 1832 r. mieszkał w Paryżu, z przerwą na pobyt w Lozannie (1839), gdzie wykładał literaturę łacińską, oraz w Rzymie (1848), gdzie próbował uzyskać poparcie papieża Piusa IX dla ruchów wolnościowych tzw. Wiosny Ludów.

Życie poety w Paryżu było trudne. Brakowało mu stałych źródeł dochodów. Środowisko emigracyjne rozsadzały spory polityczne. Przez pewien czas Mickiewicz uczestniczył w życiu publicznym, współpracował m.in. z Towarzystwem Literackim i Towarzystwem Narodowym Polskim. W 1833 r. był redaktorem i publicystą "Pielgrzyma Polskiego". Przyjaźnił się m.in. z ks. Hughes”em de Lamennais, Charles”em de Montalembertem, George Sand. W 1834 r. ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci. Mickiewicz odsunął się od działalności publicznej aż do roku 1840, kiedy to objął nowo powstałą katedrę literatur słowiańskich w Collège de France. Wraz z Jules”em Micheletem i Edgarem Quinetem stanowili w Collège opozycję demokratyczną wobec monarchii lipcowej. W 1841 poeta związał się z kołem Towiańskiego, przywódcy sekty głoszącej nowe objawienie i odrodzenie życia duchowego (takich religijnych sekt było wówczas we Francji kilkadziesiąt). Propaganda towianizmu, a jeszcze bardziej - radykalne poglądy polityczne i społeczne były przyczyną zawieszenia go w funkcji profesora.

Ogłoszony w 1828 "Konrad Wallenrod. Powieść historyczna z dziejów litewskich i pruskich" jest wzorem romantycznego poematu historycznego: akcja osadzona w XIV w., staranny koloryt lokalny, bohater uwikłany w sprzeczne systemy wartości. Opowieść o Wielkim Mistrzu Krzyżackim, który odkrywa swoje litewskie korzenie i kierowany patriotycznymi uczuciami doprowadza do klęski Zakonu, sprzeniewierzając się tym samym honorowi i kodeksowi rycerskiemu, odczytywana była jako metafora konfliktu moralnego przeżywanego wówczas przez uczestników spisków patriotycznych. Fragmenty poematu: "Powieść Wajdeloty" i "Alpuhara" zyskały autonomię i funkcjonują w żywej tradycji poetyckiej (wciąż ulubione utwory w konkursach recytatorskich).

W kolekcjonerskiej grze karcianej Kult CCG, wiele kart miało wpływ na kształtowanie strategii, stylów gry i ogólnej dynamiki pojedynków. Jednak tylko nieliczne przeszły do historii jako symbole złamania balansu, potężnych efektów i kontrowersji wśród graczy. Piętno Mocy to jedna z tych kart, które wzbudzają emocje nie tylko ze względu na swoje spektakularne działanie, ale również z uwagi na długotrwałe skutki jej obecności w grze. Od momentu wprowadzenia, Piętno Mocy zaczęto określać mianem karty overpower, czyli zbyt mocnej, przesadnie silnej – zdolnej do przechylenia szali zwycięstwa w jednej, niepozornej turze. Niezależnie od tego, czy budujesz talię opartą na intrygach Archontów, czy destrukcyjnym gniewie Aniołów Śmierci, ta karta natychmiast staje się ośrodkiem strategii – przyciąga uwagę niczym płomień ćmę.

Mechanicznie, Piętno Mocy to karta specjalna, która wprowadza potężny efekt oddziaływania na jedną z kluczowych stref gry – Krzyż Celtycki, czyli charakterystyczny dla Kult CCG układ kart symbolizujących wpływ, konflikty i przeznaczenie. Po zagraniu, Piętno Mocy nie tylko anuluje aktywne działania przeciwnika, ale dodatkowo pozwala kontrolującemu kartę przejąć tymczasowy wpływ nad jedną ze stref przeciwnika. Oznacza to, że można zneutralizować istotny efekt fabularny, a jednocześnie tymczasowo przejąć np. symbol Populacji, wykorzystując go we własnej turze. W praktyce przekłada się to na nie tylko zatrzymanie postępu przeciwnika, ale też natychmiastowe przyspieszenie własnego rozwoju. W grze opartej na stopniowym budowaniu dominacji nad ludzką rzeczywistością, taka przewaga może być równoznaczna z natychmiastowym zwycięstwem – zwłaszcza w formatach o mniejszych taliach lub przy ograniczonych zasobach. Nic więc dziwnego, że karta szybko została uznana za overpower, wykraczającą poza zamierzoną skalę wpływu.

Od strony fabularnej, Piętno Mocy jest osadzone głęboko w mitologii świata Kultu. W narracji gry reprezentuje moment, w którym jednostka, często ludzka, otrzymuje tajemnicze znamię – mistyczny symbol, który otwiera ją na bezpośredni kontakt z jedną z sił zza Iluzji. Jest to forma “budzenia” – ale nie w klasycznym, duchowym sensie. Piętno nie daje wolności – ono zniewala nowym poziomem świadomości i brutalnie odcina od złudzeń codzienności. W kontekście mechaniki gry, przekłada się to na efekt absolutnej dominacji nad rzeczywistością, choćby na krótki czas. To zderzenie z Prawdą – gwałtowne, bolesne, ale też nieodwracalne. Iluzja traci swój blask, a obdarzony Piętnem gracz zaczyna grać według reguł niedostępnych dla innych. To doskonale ilustruje ideę overpower, bo karta nie tylko wzmacnia rozgrywkę – ona ją redefiniuje. Pozwala złamać rytm, odrzucić zasady i spojrzeć na grę z poziomu metastrategii.

Społeczność graczy Kult CCG od lat dyskutuje nad statusem Piętna Mocy. W środowiskach turniejowych karta była wielokrotnie przedmiotem ograniczeń – najpierw poprzez ograniczenie do jednej kopii w talii, a później w niektórych formatach całkowicie zakazana. Powód? Jej efekt jest nie tylko zbyt potężny – jest nieliniowy. Oznacza to, że nie daje przewagi proporcjonalnej do sytuacji na stole, ale raczej przełamuje dotychczasowy porządek. Nawet gracz w gorszej pozycji może – dzięki zagraniu Piętna – wykonać ruch, który zmienia przebieg gry. Co więcej, sama obecność tej karty w talii przeciwnika wymusza zupełnie inne podejście taktyczne – ostrożność, grę “na przeczekanie”, a nawet blokowanie własnych zasobów, by nie wystawić się na efekt Piętna. Takie mechanizmy są esencją kart overpower – nie muszą być grane, by wpływać na rozgrywkę. Wystarczy sama możliwość ich użycia.

W końcowym rozrachunku Piętno Mocy nie jest tylko kartą – to zjawisko. Symbol siły, która wykracza poza ramy klasycznego projektowania karcianek. W wielu grach istnieją karty silne, decydujące, nawet “meta-łamacze”. Ale Piętno Mocy robi coś więcej – ono zmusza do redefinicji całego podejścia do rozgrywki. Gracze, którzy ją posiadają, często budują całe talie pod jej zagranie w kluczowym momencie. Gracze, którzy muszą się z nią mierzyć – szukają metod neutralizacji lub prewencji. A ci, którzy jej nigdy nie użyli – często pozostają z poczuciem, że nie poznali jeszcze pełnego wymiaru gry. I właśnie dlatego Piętno Mocy na stałe wpisało się w historię Kult CCG jako jedna z najbardziej overpower kart, jakie kiedykolwiek trafiły do talii.